Een jaar geleden lag ik met mijn armen langs mijn hoofd onder de buis voor een PET-scan. Het was 2 oktober 2017, mijn 22ste verjaardag. Drie dagen later zag ik confetti in de lucht en genoot ik van chocoladetaart. Ik was schoon van kanker. Vandaag ben ik 23 jaar geworden en dankbaar. Dankbaar voor mijn gezondheid. En dankbaar voor hoeveel zegeningen ik in één jaar in mijn leven mocht ontvangen.

Suf staarde ik voor me uit vorig jaar. Ik lag op een ligstoel in een warme ruimte waar ik mijn lichaam niet mocht bewegen. De radioactieve vloeistof mocht niet in mijn spieren komen. Mijn maag knorde. Ik mocht geen muziek luisteren of een filmpje kijken. De minuten tikten langzaam voorbij. Ik moest onder een buis liggen en de radioloog zijn werk laten doen. De rest van de dag was ik bekaf, niet de 22ste verjaardag die ik me had voorgesteld.

Ik moest op adem komen na chemo’s
In oktober vorig jaar tot een aantal maanden erna baalde ik van de minimale energie die ik had. Ik moest op adem komen van de zes maanden chemo’s die ik in 2017 moest ondergaan. Gelukkig is dat niet voor niets geweest: op 5 oktober kreeg ik te horen dat de kanker in mijn lichaam is verdwenen!

Ik was opgelucht, maar had nog een lange weg te gaan. Ik nam een tussenhalfjaar van de opleiding journalistiek en besloot me volledig te richten op mijn conditie en herstel. Dat was lastig, gelukkig had ik steun. De meeste steun haalde ik uit mijn geloof als christen zijnde. Ik geloof dat God het goede voor me voor ogen heeft en zo kan ik me op alles blijven focussen waar ik dankbaar voor ben, alles wat positief is in mijn leven, in elke situatie.

Ik wachtte op de emotionele klap
Soms stapte ik op de fiets en soms ging ik wandelen. Het begon met vijf minuutjes en daar deed ik na een of twee weken vijf minuutjes bij. Ook pakte ik weer wat yoga-oefeningen op om de spieren in mijn lichaam aan te sterken. Ondertussen keek ik series op Netflix, had ik alle tijd om boeken te lezen én om aan een eigen boek te schrijven, een boek over de periode dat ik kanker had en mijn herstel.

Mijn hoofd was ontzettend moe, maar mijn geest sprong elke dag van vreugde en dankbaarheid. Ergens wachtte ik wel op de emotionele klap die volgens de arts tijdens mijn herstel zou komen. Mensen om mij heen en op mijn opleiding later vroegen erna en zeiden: ‘Misschien moet je eens met een psycholoog gaan praten, dat kan helpen.’ Helpen waarmee? Dacht ik.

Ik ging naar de psycholoog
Ik wist niet waar iedereen het over had en werd onzeker. Waarom voelde ik die emotionele klap niet? Ik voelde me prima, had alleen wel veel liefdesverdriet omdat het rond oud en nieuw uitging met mijn vriend die me in de hele periode had gesteund, dat leek me niet meer dan normaal. Maar omdat bijna iedereen om me heen niet geloofde dat het verder goed met me ging, moest er misschien wel iets mis met me zijn. Ik ging naar de psycholoog.

Ondertussen had ik al contact gehad met andere ex-kankerpatiënten van mijn leeftijd. Ik wilde meerdere ervaringen horen voordat ik aan mijn boek begon. Ook heb ik voor het platform Dag6 het verhaal van Stefan mogen vertellen als journalist. Stefan had dezelfde vorm van lymfeklierkanker als ik had. Hij en andere lotgenoten wisten ook niet wat er precies met die klap wordt bedoeld.

Ik had voor het eerst in mijn leven heimwee
Als ik één ding heb geleerd, is het om alles wat me tegenwerkt lief te hebben. Ik had kanker lief, dat redde mijn leven. Hoe had ik kanker lief? Door me er geestelijk niet tegen te verzetten, maar door me aandacht te focussen op alles wat wél positief was: ik had een lieve vriend die me steunde, ik had vriendinnen die er voor me waren, ik had tijd om na te denken over alles, ik genoot van de natuur als ik even buiten was, ik hoefde mijn haarloze benen in de zomer niet meer te scheren en ik mocht zoveel en ongezond eten als ik wilde.

In januari verhuisde ik van Rotterdam weer naar mijn kamer in Ede. Ik had overwogen mijn studie te stoppen, maar iets in me zei dat ik door moest gaan. Dat deed ik. Ik dacht dat ik flink was aangesterkt en besloot een bijbaantje te nemen bij een lingeriewinkel. Helaas vroeg dat toch echt te veel energie van me en stopte ik. In Ede kon ik me maar niet thuisvoelen. Ik kreeg het benauwd, voelde me onrustig en sliep slecht. Voor het eerst in mijn leven had ik heimwee, naar Rotterdam.

Ik liet me dopen
Ik zette mijn tanden op elkaar en studeerde tot de zomervakantie daar door. Dat was zwaar. Gelukkig kon ik in goed overleg soms een college skippen als het met mijn energie echt even niet ging. In de weekenden ging ik weer naar Rotterdam waar ik ondertussen een kerk bezocht waar ik geweldige mensen leerde kennen en me thuis begon te voelen. Ik keek weer uit naar de weekenden en langzaam begon ik weer in het hier en nu te leven.

Ik accepteerde daarbij de woorden van de psycholoog: ‘Jij bent zo’n sterke en slimme jonge vrouw. Jij weet hoe je gedachten werken en hoe je die positief kan sturen. Laat anderen maar zeggen wat ze willen, niet iedereen die kanker heeft gehad, krijgt een emotionele klap.’

In de zomer verhuisde ik weer terug naar Rotterdam. Een grote last viel van mijn schouders. Ik was weer thuis. Ik voelde me weer tot mezelf komen en accepteerde mezelf meer dan ooit voor wie ik ben. Ik geloof in God die me met alles heeft geholpen en die me telkens opnieuw het goede in alles laat zien. Om dat geloof te bevestigen liet ik me in de zomer dopen. Een volwassen doop, heet dat. Klik hier voor de blogpost die ik daarover schreef.

Begonnen aan mijn stageperiode
Na de zomervakantie ben ik eindelijk begonnen aan mijn stageperiode. Daarvoor werk ik drie dagen in de week als webredacteur bij Schrijven Online. Een super tof platform over schrijven. Dus voor de bloggers onder ons: als je beter wilt leren schrijven/bloggen, is het zeker de moeite waard om de website te checken. Ik heb nu een paar weken erop zitten en heb het erg naar mijn zin. Vandaag mag ik zelfs samen met mijn collega’s smullen van een zelfgemaakte cake. Wat een verschil met vorig jaar!

Mijn leven heeft weer vorm en kleur gekregen. Ik had eerst nog veel last van mijn darmen, maar door gezonder en bewuster te eten, heb ik nauwelijks nog pijn. Ik heb dagen dat ik goed moet uitrusten, maar ik kan wel weer lange stukken fietsen of wandelen en zelf boodschappen doen. Alleen al daardoor voel ik me niet meer zo afhankelijk van anderen. Heerlijk, ik ben weer mezelf, maar dan in een nieuw lichaam.

liefs,

P.s. Deze blogpost schreef ik gisteren en zoals jullie wel weten wil ik bij elke post een mooie foto delen. Ik had nog geen idee, maar improviseerde wat met mijn letterbord. Zodra ik de foto’s wilde uitkiezen, ging er door mijn gedachte: ‘Ik weet het niet. Help!’ Nog geen seconde daarna roept mijn moeder dat er buiten een regenboog zichtbaar is, dus ik rende met mijn camera en letterbord naar buiten.