Een lange tijd heb ik me rond dit onderwerp stilgehouden. Een artikel van NSMBL heeft me wakker geschud. Ik als slanke jonge vrouw had geen zin in een discussie waar ze me toch zouden wegzetten als een ‘persoon die geen recht van spreken heeft’, want ik heb niet te maken met ‘body shaming’ en ‘discriminatie’. Is dat zo?

Ik vond het anders nooit zo leuk om bij logeerpartijtjes vaak op het kleinste matrasje te slapen, wat zeg ik, ‘matje’, omdat ik ‘toch niet veel ruimte nodig had’. Nooit deed ik een oog dicht, ik had niet genoeg vet om de pijn bij mijn botten te verzachten.

Ik was dun, heel dun. Ik kan je vertellen, dat is even erg als dik of heel dik. Ja, ik was tevreden met hoe ik eruit zag, al was het omdat ik leerde om mezelf te accepteren hoe ik ben en dat was: dun. Maar, ik was absoluut niet blij dat ik in bijna geen enkele kledingwinkel een broek in mijn maat kon vinden. Alles was te groot en ‘nee’ je gaat als tiener niet meer naar de kinderafdeling.

Feitje: Body Shamen is het uiten van ongepaste negatieve kritiek op het uiterlijk van iemand anders of op het uiterlijk van jezelf. Dit kan leiden tot discriminatie van de persoon waarop de kritiek wordt geuit.

‘OH WEE’
‘Wees gelukkig met wie je bent,’ of ‘Accepteer jezelf, je bent prachtig.’ ‘Oké’, zeggen velen met een maatje meer: ‘Ik heb volle rondingen en ben daar trots op.’  Maar ‘OH WEE,’ als een skinny bitch zegt: ‘Ik ben slank en daar ben ik trots op.’ Dan rolt iedereen met zijn ogen. Dus: eerst vertellen ze iedereen dat ze zichzelf moeten accepteren zoals ze zijn, vervolgens mag niet iedereen uiten dat degene tevreden is met zijn of haar uiterlijk.

Alsof er achter elke zelfwaardering een complottheorie schuilgaat. Als we echt allemaal zo blij met onszelf mogen zijn, dan mogen we dat toch zeker ook uiten? Toen ik dun was, zeg ik eerlijk dat ik geen gezond gewicht had. Dit terwijl ik gewoon at en bewoog als een normale tiener, maar ja wat is tegenwoordig nog ‘normaal’?

‘Geluk’
Elke lichaamsbouw is anders, zo ook elke stofwisseling, dat laatste daar had ik ‘geluk’ mee. Naja, geluk? Dat zouden de meeste zeggen en dat zeiden ze ook: ‘jij hoeft er zeker niks voor te doen om zo slank te blijven.’ ‘Nee,’ dacht ik bij mezelf. ‘Ik hoef er ook niks voor te doen om elke dag duizelig op te staan en heel de dag door te blijven eten, want als mijn maag knort, kan ik flauwvallen, ik heb geen reserves.’

Uiteindelijk is het mij gelukt om op een gezond gewicht te komen, maar dat was dus zeker niet makkelijk. En nu? Nu ben ik blij met mezelf. Nog steeds eigenlijk, al heb ik nu maat s en geen maat xxs meer. Oh, dan heb ik nu zeker helemaal geen recht van spreken meer? Alsjeblieft, het is niet oké om dikke mensen te body shamen, dus is het ook niet oké om opmerkingen over dunne mensen te maken.

Wat is wél oké?
Maar mensen: wat is wél oké? Vertel het me. Keer na keer krijg ik het gevoel dat wat iedereen ook doet, het is toch nooit goed. Misschien bestaat er niet iets als een gemiddelde of een ‘standaard’. Misschien zijn we allemaal té verschillend daarvoor. We zijn immers allemaal anders, allemaal uniek. En uniekheid kunnen we niet onder een ideaalbeeld gooien dat iedereen ziet als iets goeds.

Dus alsjeblieft, laat ieder toch gewoon in zijn of haar waarde. Het is niet aan jou of mij om een ander te confronteren met zijn of haar uiterlijk. Ik voelde me een ‘persoon die geen recht van spreken heeft’, omdat ik geen last had van ‘body shaming’ en discriminatie. Maar nu ben ik wakker geschud. Nu voel ik me een ‘persoon die geen recht van spreken hád’.

Vol of slank, body shamen is gewoon niet oké.

Liefs,