Laat het woord ‘spiritualiteit’ vallen in een gesprek en je krijgt gegarandeerd een paar fronsende wenkbrauwen te zien. ‘Spiritualiteit? Daar doe je toch niet aan! Dat zweverige gedoe! Ik sta graag met mijn beiden benen op de grond’, zeggen ze dan. Maar is dit wel terecht? Ga je van spiritualiteit écht in een zwevende wereld leven?

Het antwoord is ‘nee’. Veel mensen denken bij spiritualiteit alleen aan waarzegsters en auralezers. Weliswaar vallen zij wel onder ‘spiritualiteit’, toch is dit maar een hele kleine groep vergeleken met andere spirituele levensvormen. De definitie van spiritualiteit is namelijk erg breed, maar komen allemaal op hetzelfde neer: zoeken naar je innerlijke zelf en deze ontwikkelen tot de beste versie van jezelf. Klinkt dit zweverig? Misschien een beetje.

Bewust
Meditatie, Mindfulness en yoga zijn andere voorbeelden van spiritualiteit. Ook deze worden als ‘zweverig’ gezien. Dit kan ik enigszins begrijpen, gezien beoefenaars van deze spirituele activiteiten vaak helemaal in zichzelf zijn verkeerd tijdens de oefeningen en dus ‘in hun eigen wereld’ zijn. Maar toch vind ik dit geen reden om het zweverig te noemen. Ik heb namelijk mensen ontmoet die aan meditatie, yoga of mindfulness doen en dit zijn serieus de meest nuchtere en alerte personen die ik ooit in mijn leven ontmoet heb.

Hoe kan dit dan? De verklaring is heel simpel. Door spiritueel bezig te zijn, leren ze zichzelf goed kennen en leren ze om zichzelf te accepteren zoals ze zijn. Kortom zijn ze alleen tijdens hun oefening met zichzelf bezig om na de oefening – dus in het gewone dagelijkse leven – meer focus te hebben op hun omgeving en aandacht te hebben voor de mensen om zich heen. Ze zijn dus bewust van wat er om hun heen gebeurt en houden dit nauwlettend in de gaten om van alle situaties te leren: ontwikkelen.

Onderzoek
De laatste jaren hoor ik het begrip ‘spiritualiteit’ steeds vaker voorbij komen in gesprekken, tijdschriften, het nieuws, blogs en noem het maar op. Het kwam dan voor mij als een verassing dat uit het KRO-onderzoek ‘God in Nederland’ van vorige week blijkt dat het aantal dat zichzelf spiritueel noemt in Nederland is afgenomen. In 2014 ging het om ruim 40 procent. Deze is dit jaar gedaald tot 31 procent. Volgens onderzoekers en theologen komt dit echter niet doordat mensen echt minder spiritueel bezig zijn.

Nu raad je het waarschijnlijk al… Het komt waarschijnlijk doordat steeds minder mensen zichzelf willen associëren met de term ‘spiritualiteit’. Gek, want het is toch zeker zo dat mensen nog steeds zoeken naar een zingeving voor hun leven? Deze zou niemand kunnen vinden vóórdat degene weet wie hij/zij is en wat hij/zij belangrijk vindt in het leven.. Het zou natuurlijk ook kunnen komen doordat iedereen zijn eigen weg tot zingeving zoekt (dit is spiritualiteit, maar dáárom juist) en zich dáárom dus niet meer met ‘iets’ of een ‘term’ van deze ‘omschrijving’ in verband brengt.

Hokjes
Dit laatste is misschien ver gezocht, maar ik denk dat dit onbewust wel eens waar kan zijn. Niet dat dit erg is, want waarom zou je iedereen in een ‘hokje’ willen plaatsen? Op die vraag heb ik eigenlijk wel een antwoord: het is makkelijker om iemands waarden en normen te omschrijven en zo weten media als blogs, tijdschriften, tv-makers etc. makkelijker hun doelgroep te bereiken. Deze zoeken dan namelijk in termen.

Maar moeten we dat nog willen? Moeten we álles willen plaatsen? Moeten we álles een naam willen geven?  De kans is namelijk zo groot dat iets – dat niks tot weinig met datgene waar je die naam aan hebt gegeven te maken heeft – heel die naam een andere betekenis geeft dan de oorspronkelijke. En zo wordt de weg vrijgemaakt voor kritiek gebaseerd op vooroordelen.

~Deeserve it