Nee, de kanker is niet terug. Toch ben ik teleurgesteld, omdat de controle afspraak anders verliep dan ik had verwacht. Ik dacht namelijk dat ik gisterochtend mijn állerlaatste controle afspraak zou hebben op de oncologie afdeling in het ziekenhuis. Maar niets bleek minder waar.

Mijn oude vertrouwde oncoloog is met pensioen, dus er zat een nieuw gezicht tegenover me. Deze dokter vuurde nogal wat informatie op me af. Zo benadrukken recente onderzoeken dat de chemokuur die ik heb gehad in 2017, op de lange termijn een verhoogde kans op hart- en vaatziekten met zich meebrengt. Dus vanaf nu moet ik elke 5 jaar mijn hart laten onderzoeken. 

‘En je weet dat je écht nóóit mag gaan roken, hè?’ Ik heb namelijk ook een verhoogde kans op longproblemen. ‘En is jouw vruchtbaarheid na chemotherapie een keer getest?’ Er was ook een kans dat ik vervroegd in de menopauze zou komen. ‘De kansen zijn héél klein, maar wel redenen om je op controle te blijven houden.’

Ondanks dat ik veel informatie al wist vóór de chemokuren, viel dit gister allemaal rauw op mijn dak. Ik wist niet dat ik voor deze mogelijke gevolgen op controle moest blijven. Ik dacht dat ik er klaar mee was. Ik dacht dat ik ontslagen zou worden uit het ziekenhuis. Want dat zei mijn vorige oncoloog, toch? Dat ze me nog één keer wilde zien? Niet dus.

Begrijp me niet verkeerd, ik weet dat ik me nu nergens ongerust over hoef te maken. Ik heb weinig symptomen van allerlei mogelijke ziektes en ik zit voor zover ik weet niet in een vervroegde menopauze, dus ik ben alleen maar dankbaar dat dit tegenwoordig door onderzoeken volledig kan worden uitgesloten. Toch wil ik met dit blogbericht meegeven dat ik als ex-kankerpatiënt soms met méér te maken krijg dan ik van tevoren had verwacht of me verteld is. En dat kan soms leiden tot een golf van tranen en onbegrip. Dus gister zakte de moed eventjes in mijn schoenen en dan laat ik mijn emoties er ook gewoon eventjes zijn.

Lange termijn gevolgen van chemotherapie worden nog altijd onderzocht en zijn dus lang niet altijd een vaststaand gegeven op moment dat iemand behandeld wordt. Ook niet als een behandeling al minstens 30 jaar gegeven (en onderzocht) wordt, zo blijkt in mijn geval. Ik heb dit ook al eerder meegemaakt. Enkele jaren nadat ik chemo’s had gehad, bleek uit onderzoeken namelijk dat de kans op cognitieve problemen en vermoeidheidsklachten na chemotherapie ernstiger kunnen zijn dan voorheen werd gedacht. En helaas kreeg ik daar mee te maken. Meer daarover kun je in eedere blogs lezen.

Nu ik mijn tranen van de teleurstelling weer heb kunnen wegvegen, blijf ik overigens nog altijd positief naar mijn situatie kijken. Het leven gaat door en dat doe ik liever in blijdschap. Feit blijft daarbij dat de kanker nog altijd weg is. Dat wil ik natuurlijk ook even zeggen.

Laat jij je emoties er zijn als je teleurgesteld bent?

Liefs, Dee