Ik stopte mezelf vol met pijnstillers om de krampen in mijn buik te verdoven. Totdat het niet langer ging. Ik kon nauwelijks nog op mijn benen staan en het duizelde voor mijn ogen. Met spoed werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik was 21 jaar en had kanker. Maar vandaag is mijn lichaam 5 jaar schoon en mag ik zeggen dat ik (medisch gezien) officieel genezen ben van kanker! Met een kopje thee in mijn handen denk ik terug aan het jaar dat ik ziek was en de 5 jaren van herstel. Lees je mee?

Het besef dat ik kanker had drong niet snel tot mij door. Toen ik de diagnose hoorde, schoot ik in overlevingsstand. Ik móest en zou genezen. Dat was vrijwel het enige wat door mijn geest heen draafde. Pas toen ik een pruik in mijn handen vasthield, met het prijskaartje van € 950,- er nog aan, drong het tot me door. Ik had kanker. Ik zou kaal worden. Mensen zouden naar me gaan staren en me ‘zielig’ vinden. Ik koos er uiteindelijk voor om alle nare gedachten te negeren, en alleen nog in de spiegel te kijken om mascara aan te brengen op de enkele wimpers die ik nog had en met een potloodje twee wenkbrauwen te tekenen. De pruik ging alleen ’s nachts af, want lange blonde haren horen bij mij, zo voelde ik me overdag nog enigszins mezelf.

Chemotherapie & littekens

De eerste chemokuren kon ik redelijk goed aan. Na elke kuur werd de buikpijn, waar de kanker in mijn lymfeklieren zat, een stuk minder. Één dag na een kuur voelde ik me misselijk, maar dat was het dan, zo zou ik het wel volhouden. Tussen de chemokuren door studeerde ik vanuit huis dan ook vrolijk verder. Maar na enkele maanden waren mijn conditie en weerstand volledig verdwenen, ik voelde me verschrikkelijk moe, ziek en zwak.

Het geprik ik mijn handen om een infuus aan te brengen ging ook steeds moeilijker, omdat de zusters geen geschikte aders konden vinden. De chemovloeistof deed ook telkens meer pijn bij het inlopen, waardoor de vloeistof steeds meer verdund werd, wat betekent dat ik steeds langer in de ‘chemostoel’ moest liggen voordat de chemozakjes leeg waren. Het laatste zakje was telkens het ergst, zeg maar gerust ‘de hel’. Het zweet rolde over mijn voorhoofd en wilde ik het uitschreeuwen: ‘Mijn arm! Mijn aderen gaan exploderen!’ Maar in plaats daarvan kon ik alleen maar stevig op mijn tanden bijten en bidden dat het snel voorbij zou zijn. De littekens lees je overigens nog van mijn armen, en diezelfde pijn voel ik vijf jaar later af en toe nog steeds als ik mijn armspieren flink moet aanspannen.

Frustraties loslaten

In deze blog vertel ik je de dingen die me het meest zijn bijgebleven, natuurlijk kwam er nog veel meer bij kijken. Zo ben ik uiteindelijk ook veel gaan nadenken over de zin van het leven, want kanker zette mijn leven in een heel ander perspectief. Ik waardeer de kleine simpele dingen die me geluk brengen nu nóg zoveel meer dan ik al deed. En ik ontdekte dat het helemaal geen zin heeft om gefrustreerd, bang en boos te zijn op alles waar ik zelf geen invloed op heb, ik raak sindsdien dan ook niet snel meer geïrriteerd om de kleine vervelende dingen in het leven.

De woorden uit de Bijbel ‘heb uw vijanden lief’ kreeg voor mij ook een geheel nieuwe betekenis. Ik beschouwde kanker als mijn vijand, maar ik hoefde kanker niet te accepteren, ik hoefde ook niet op te geven, ik hoefde mezelf, met name mijn lichaam, alleen ‘over te geven’ aan het lot, aan God. Alleen het lot kon namelijk bepalen of ik zou genezen of niet, ik hoefde alleen maar de behandelingen te ondergaan, te rusten en te wachten. Ik liet mijn frustraties en vooral ook mijn vijand los, en dat beschouw ik als een vorm van liefhebben. Zo heb ik uiteindelijk alles kunnen doorstaan.

Conditie opbouwen

Natuurlijk was dat ‘liefhebben’ tijdens mijn herstel ook niet altijd zo makkelijk gezegd als gedaan. Na alle chemo’s bleef ik ontzettend lang buikklachten houden en kotste ik regelmatig al het gegeten voedsel uit. Het heeft me een halfjaar geduurd voordat ik me realiseerde dat ik mijn voedingspatroon moest veranderen. Niet dat ik zo extreem ongezond at, maar koekjes als tussendoortje in de middag kon ik simpelweg niet meer verdragen, en tegen de misselijkheid dronk ik regelmatig cola terwijl dit eigenlijk enorm slecht voor mijn darmen is. Het gezonder eten en drinken deed ik stapje voor stapje. Elke maand koos ik 1 of 2 ongezonde dingen uit mijn voedingspatroon en dat verving ik door iets gezonds. 2,5 jaar later waren mijn darmklachten zo goed als verdwenen. Dat luchtte op.

Ook moest ik natuurlijk mijn conditie van nul af aan opbouwen, dat ging met vallen en opstaan. Ik begon met kleine ommetjes fietsen en wandelen, en later schafte ik een crosstrainer aan om intensiever te trainen, waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds wekelijks braaf op train. Inmiddels kan ik zelf weer boodschappen doen zonder oververmoeid en overprikkeld thuis te komen. Ook kan ik gerust een uur fietsen, of af en toe een middag wandelen, en daar kan ik dan écht van genieten (met enkele pauzes).

Chemobrein

Ben ik volledig hersteld? Helaas niet. Fysiek ben ik redelijk snel moe en mentaal misschien nog wel sneller. De studie journalistiek oppakken was dan ook een flinke uitdaging tijdens mijn herstel, maar het hielp dat ik het op mijn eigen tempo mocht doen én dat ik voor veel opdrachten over het onderwerp ‘kanker’ mocht schrijven. Zo voerde ik voor mijn afstudeeropdracht een onderzoek uit naar ‘Chemobrein & Voorlichting in Ziekenhuizen’, waar ik ook een reeks artikelen over mocht schrijven voor Eva, onderdeel van de Evangelische Omroep.

Hoe leg ik dit uit, ik heb een chemobrein, of eigenlijk ben ik chronisch vermoeid. Sinds 2017 voel ik me elke dag moe, de ene dag vermoeider dan de andere dag. Als ik ‘een beetje moe’ ben, dan voel ik me oké genoeg om te werken of iets te doen. Maar als ik ‘moe’ of ‘heel moe’ ben dan wordt het moeilijker, dan kan ik ontzettend last hebben van concentratieproblemen, overprikkeling maar ook onderprikkeling, dingen vergeten als ik het niet opschrijf, en voel ik me lichamelijk koortsig, misselijk, en wil ik het liefst mijn bed in kruipen. En ja, meer mensen hebben hier last van als ze moe zijn of zelfs als ze niet moe zijn, maar ik had hier vóór kanker nooit last van. Voorheen was ik (met name in mijn hoofd) een bom van energie, bijna elke dag van s’ ochtends tot ’s avonds laat vrolijk druk bezig met van alles en nog wat, en ik voelde me bijna nooit ziek of vermoeid, soms voelt het dan alsof ik niet volledig mezelf kan zijn, zeker als ik me bedenk dat ik nu met moeite 24 uur per week werk en nauwelijks tijd of energie overhoud voor hobby’s, een sociaal leven of andere dingen. Al kan ik gelukkig zeggen dat ik sinds korte tijd steeds meer behoefte heb aan sociale contacten om me heen, terwijl ik me een paar jaar geleden sociaal liever isoleerde van de buitenwereld.

Dromen blijven najagen

Inmiddels ben ik 27 jaar en al 2 jaar afgestudeerd. Momenteel werk ik als freelance storyteller & marketeer en ben ik heel dankbaar dat dit mogelijk is. Dat ik mijn eigen uren kan bepalen en werkdagen zo kan indelen dat het mij beter afgaat dan wanneer ik een vaste baan zou hebben. En ik geniet ook écht van het werk dat ik mag doen. Ik help voornamelijk ondernemers en bedrijven in de (alternatieve) zorg om hun communicatie naar cliënten/klanten toe te verbeteren.
Sparen voor een eigen huis zit er de komende jaren waarschijnlijk nog niet in (al woon ik inmiddels wel op mezelf in een knusse studio), en op gebied van relatie en een gezin beginnen loop ik wellicht ook wat achter met mijn dromen. Maar als ik terugkijk naar afgelopen jaren, dan heb ik veel van mijn dromen niet opgegeven, maar ik heb juist elk moment gekeken naar wat mogelijk is. Zo fotografeer ik vooral in mijn vakanties nog, of wandel ik in de natuur, schrijf ik af en toe nog een blog, deel ik mijn foto’s op Instagram, heb ik een eigen onderneming opgezet én blijf ik mijn aanbod uitbreiden, én schrijf ik heel af en toe nog aan mijn boek, mijn verhaal over kanker.

Heb Kanker Lief: de titel van mijn boek! Help je mij dit boek te realiseren?

Over mijn boek gesproken, ik wil de titel met je delen: Heb Kanker Lief. Op dit moment brandt er een vuur in mij dat ik het ‘nu’ écht klaar wil hebben. Het is tijd om mijn ervaringen verder op te schrijven, te verwerken én te delen met anderen. Maar omdat er ook geld moet worden verdiend en brood op de plank moet komen, en ik daardoor weinig tijd en energie over heb om te schrijven, komt het er maar niet van. Daar wil ik verandering in brengen. Binnenkort wil ik waarschijnlijk een boekvoorstel sturen naar uitgeverijen of een subsidie aanvragen, en dan werkt het in mijn voordeel als ik kan aantonen dat veel mensen geïnteresseerd zijn in mijn boek. Dus mijn vraag aan jou: zou je deze enquête voor mij willen invullen én wil je het Insta account van mijn boek @hebkankerlief volgen (en reageren op berichten en dit account en de enquête ook delen met anderen)? Dankjewel alvast!

Link naar enquête: https://forms.gle/PhkYEndjUB9cyk3y7

Van begin af aan deel ik mijn ervaringen met kanker op mijn blog en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Onder het knopje ‘Kanker & dan?’ kun je alles teruglezen. Nog altijd ontvang ik zo nu en dan reacties van mensen die herkenbaarheid, begrip en steun halen uit mijn verhalen. Zo prachtig. Dankjewel aan iedereen met wie ik mijn verhaal mocht en mag blijven delen. En ja, ik heb nog een weg van herstel te gaan, maar ik heb vertrouwen in mezelf en in mijn toekomst, én ik voel me een gelukkig en dankbaar mens, dat is wat telt.

Liefs,
Dee