‘Maar als je je al een tijdje zo moe voelt en ‘s nachts zweet… had je dat ook niet toen je ziek was?’
‘Ja, dat klopt… maar ik heb geen buikpijn.’
‘Ik maak me toch een beetje ongerust, het klinkt niet goed.’
Een gesprek dat ik twee weken geleden had met iemand uit mijn omgeving. Ik voelde me oververmoeid, nog steeds. En ja, de gedachte schoot door mijn hoofd. Dat de KANKER terug zou zijn. Eventjes werd ik bang, dus ja ik ben weleens bang dat de kanker terug is. Maar of ik mijn angst de controle over mijn gedachten en leven geef? Dat is een ander verhaal.

Kanker. Hodgkin. Een vorm van lymfeklierkanker om precies te zijn. Die diagnose kreeg ik op 21-jarige leeftijd in 2017 te horen. 12 chemokuren later, op 22-jarige leeftijd, werd ik schoon verklaard.

Bang dat de kanker terug is

In de avond na het gesprek zat ik op de bank en stroomden de tranen over mijn wangen. Zou het echt? Kan het terug zijn? Kan de kanker terug zijn? Nee, dat kan toch niet? Ik voel me oververmoeid en ervaar een soort druk op mijn hoofd. Mijn voorhoofd gloeit van warmte, maar ik heb mijn temperatuur gemeten en ik heb geen koorts. Ja, ik zweet ’s nachts, maar kan dat niet door de vermoeidheid komen? Ik zette al mijn klachten op een rijtje en alles kon ik verklaren met mijn vermoeidheid. Ik heb de laatste maanden ook wel flink wat meer uren gewerkt dan ik met mijn beperkte energie aankan. 

Rationeel gezien heb ik meer redenen om te geloven dat de kanker nog altijd weg is dan dat het zich terug in mijn lichaam heeft gedrongen. De kans dat iemand kanker overleeft is 65 procent maar mijn kans was maar liefst 90 procent. Ook heb ik geen enorme steken in mijn buik, kan ik gerust naar de supermarkt fietsen zonder buiten adem te raken en voel ik geen opgezette lymfeklieren in mijn hals. Dat waren mijn symptomen in 2017. Nu bijna 5 jaar later heb ik het vertrouwen in mijn lichaam voor een groot deel terug. Ja, ik ben moe maar nee het voelt niet als kanker. Daarbij geloof ik in een goede God en ben ik ervan overtuigd dat God mij heeft genezen.

‘Ik zie angst als mijn vijand en het is soms gewoon lachwekkend hoe angst probeert over mijn leven te heersen’

Ik liet die avond mijn tranen nog eventjes stromen en pakte toen de Bijbel erbij. Niet geheel toevallig las ik de volgende tekst in Numeri 23:9: ‘God is geen mens, dat hij zijn woord zou breken of terug zou komen op zijn besluit. Zou hij beloven en niet vervullen, zijn woord geven en het niet gestand doen?’ Ik dacht aan 2017 waarin ik in de Bijbel las dat God me uit de duisternis (ziekteperiode) zou halen als ik Zijn licht zou blijven volgen. Dat ik schoon was verklaard van kanker, beschouwde ik als een vervulling van Zijn belofte. 

Ik moest al snel om mijn angstgedachten lachen. Ik zie angst als mijn vijand en het is soms gewoon lachwekkend hoe angst probeert om over mijn leven te heersen. Toch lach ik de angst niet weg. Ik pak het bij de nek door mezelf de ‘worst case scenario’ voor te stellen. Wat is het ergste dat kan gebeuren als mijn angst uitkomt? Waar ben ik nou precies bang voor? Dat de kanker terug is? En dan? Ga ik dan dood? Misschien, misschien ook niet. Stel het scenario wordt werkelijkheid, dat de kanker terug is en dat ik nog een keer allerlei behandelingen moet ondergaan, dan nog hoef ik niet bang te zijn. God en heel veel lieve mensen zijn bij mij en zullen mij steunen. En wat als ik doodga? Dan kom ik op een plek terecht waar geen pijn en geen verdriet meer is. Het lot van mijn leven ligt daarbij in Gods handen. Moet ik daar bang voor zijn? Nee, die gedachte stelt me juist gerust.

‘Bang zijn heeft geen zin, ik focus liever op dingen en mensen die mij positiviteit, hoop én vertrouwen brengen’

Ik weet het, dit klinkt misschien makkelijk gezegd, maar dat is hoe ik met dit soort angstgedachten omga. Zolang het gedachten zijn. Als een situatie werkelijkheid wordt zal mijn wereld natuurlijk compleet instorten, maar ook dan komt het uiteindelijk weer goed, wat ‘goed’ dan ook mag betekenen. Maar tot die tijd (die nooit gaat komen!) weet ik dat bang zijn geen zin heeft, dus kan ik de angst beter loslaten en me richten op al het moois en alle dingen en mensen in het leven die mij positiviteit, hoop én vertrouwen brengen.

‘3 angstmomenten maakte ik mee in de 4 jaar dat ik schoon ben van kanker’

In de afgelopen vier jaar dat ik schoon van kanker ben, heb ik drie angstmomenten meegemaakt. De eerste keer had ik langer dan een week enorme steken in mijn buik. Iets verkeerds gegeten? Stress? Een griep? Of zou de kanker terug zijn? Van die laatste gedachte kreeg ik nog meer buikpijn. Om mezelf gerust te stellen belde ik mijn huisarts op. Binnen een paar dagen had ik een echo van mijn buik laten maken en bloed laten prikken. Uitslag negatief, geen terugkerende kanker. Een andere keer voelde ik een knobbeltje in mijn lies. Ik hoorde de woorden van mijn oncoloog in mijn hoofd dat ik bij knobbeltjes in mijn hals, oksel of lies aan de bel moest trekken. Ik voelde me verder helemaal prima dus was niet in paniek dat de kanker terug was, toch belde ik de oncoloog op en zat ik dezelfde dag nog in de behandelkamer. Een scheerbultje. Wat gênant. Ik moest er bij thuiskomst om lachen.

‘Sommige reacties van mensen uit mijn omgeving maken me zenuwachtig’

Het derde moment heb ik al in deze blog verteld. Toevallig had ik een week later mijn halfjaarlijkse controle afspraak in het ziekenhuis. Dit vertelde ik aan een aantal mensen. Normaal gesproken vertel ik eigenlijk nooit aan anderen wanneer ik een controle afspraak heb. Dit deed ik de eerste keer wel en toen kreeg ik reacties van ‘Oh, wat spannend!’, ‘Succes, sterkte, ik denk aan je!’ en eerlijk gezegd werd ik daar enorm zenuwachtig van. Ook nu weer. Alsof de mogelijkheid bestaat dat de arts slecht nieuws brengt terwijl mijn lichaam geen ernstige symptomen vertoont. Om mensen (en mezelf) voortaan niet onnodig ongerust te maken, laat ik sindsdien pas achteraf weten dat ik een controle afspraak heb had: ‘Controle afspraak weer gehad, alles is goed, de kanker is nog altijd weg!’ 

‘Het is geen goed idee om een bloeduitslag te bekijken voordat de dokter deze met mij had besproken’

Terug naar de vermoeidheid. Ik vertelde aan de arts dat ik me erg vermoeid voel en benieuwd was naar de uitslag van mijn bloedonderzoek. De uitslag kon ik een week eerder al online bekijken en dat had ik ook gedaan. Ik zag bloedwaarden die afweken van het normaal, dat zat me toch niet helemaal lekker, al had ik geen idee wat het betekende. De oncoloog zei gelukkig dat alles er goed uitzag. De waarden die afweken kon hij alleen verklaren doordat ik de dagen vóór het bloedonderzoek waarschijnlijk iets te weinig water had gedronken. ‘Ah, oké,’ zei ik terwijl ik van binnen om mezelf moest lachen. Voortaan bekijk ik geen uitslagen meer voordat ze besproken zijn met een arts. 

‘Als het bewijs zwart op wit voor je ligt, neemt dat angstrestjes weg’

Diep van binnen had ik niet anders verwacht. Maar als het bewijs dan zwart op wit voor je ligt, neemt dat toch angstrestjes weg. 

Enfin, het goede nieuws liet mijn vermoeidheid niet verdwijnen. Ik moest accepteren dat ik de afgelopen tijd meer uren heb gewerkt dan ik aankon. Ik moest accepteren dat ik me niet oké voel. Dat vond ik niet makkelijk, want wat stelt een lichamelijk kwaaltje voor als het geen kanker is? Kan ik mezelf met vermoeidheid ‘ziek’ noemen? Maar ik weet dat dit niet eerlijk is tegenover mezelf. Ik mag me ziek en niet oké voelen. Het voelt alleen alsof ik mijn eigen succes als ondernemer tegenhoud. Ik krijg immers meer aanvragen voor opdrachten binnen dan ik in mijn tijd kan verwerken. Maar als ik zo doorga dan kan ik straks helemaal niets meer, daarom heb ik besloten om de komende tijd een stapje terug te zetten. Ik zal me focussen op opdrachten waar ik enthousiast van word en die ik aankan, voor de rest neem ik veel rust en tijd voor mezelf om op te laden. Dromen najagen en succesvol groeien als ondernemer… daar horen ook pauzemomenten bij.

Liefs,
Dee