In maart 2017 bibberden mijn wangen van de kou buiten, toch rolde het zweet over mijn lichaam van de pijn. Op 21-jarige leeftijd kreeg ik te horen dat ik lymfeklierkanker had. Een halfjaar lang zat ik om de week op de chemostoel in het ziekenhuis. In het najaar van 2017 werd mijn lichaam schoon verklaard. Maar mijn conditie was weg, net zoals mijn concentratievermogen… En voor een lange tijd had ik nog steken in mijn armen, buikpijn en darmproblemen. Afgelopen zaterdag werd ik 26 jaar en vandaag ben ik inmiddels alweer 4 jaar schoon van kanker. Hoe gaat het nu met me, fysiek en mentaal?

Als ik aan mensen vertel dat ik kanker heb gehad is hun eerste reactie vaak: ‘Wat heftig! Wat moet dat een zware tijd voor je zijn geweest.’ Ongetwijfeld. Toch realiseer ik me dat kanker mij veranderde in de persoon die ik nu ben. Een jongvolwassen vrouw die nóg vaker op de rem trapt om de zon mijn wangen te laten kussen, dan ik al deed. Een jongvolwassen vrouw die geniet in het moment, en leeft met de dag. Een jongvolwassen vrouw die gevoelig en meelevend kan zijn en emoties ziet als kracht. En een jongvolwassen vrouw die enorm dankbaar is voor de lieve mensen om mij heen, die mij steunen en opbouwen tot de onafhankelijke power vrouw die ik ben.

Kanker deed me realiseren dat een leven vol liefde en geluk zoveel meer waard is dan alsmaar een strijd met jezelf of de maatschappij aangaan.

Hoe gaat het nu fysiek met me?

Begin 2017, langer dan vier jaar geleden, zat ik in het tweede jaar van de HBO Bachelor Journalistiek. In november vorig jaar ben ik afgestudeerd en sindsdien werk ik vier tot vijf halve dagen per week als freelance storyteller & content creator, en met veel succes (als ik dat zelf mag zeggen). Het freelancen is een bewuste keuze vanwege de vermoeidheidsklachten die ik aan kanker heb overgehouden, zo ben ik niet gebonden aan vaste werktijden, kan ik mijn energie zelf verdelen en mijn grenzen goed bewaken. Maar ik kan slechts een bepaald aantal uur per week besteden aan werk, hobby’s en sociale activiteiten, want anders beland ik met hevige vermoeidheid, hoofdpijn en koortsgevoel in bed. Al loop ik mezelf uit enthousiasme soms nog voorbij… Maar als ik terugdenk aan de schim die ik van mezelf was direct na chemotherapie, dan ben ik enorm dankbaar voor wat ik na vier jaar weer kan doen.

Daarnaast kan ik één of twee keer per week weer een lang stuk fietsen, wandelen of sporten op de crosstrainer, zonder aan het eind flauw te vallen of de dag erna op de bank te moeten liggen. Sinds begin dit jaar voel ik de kracht in mijn armen ook terugkomen, waardoor ik éindelijk mijn yoga-oefeningen kon oppakken. Ik voel me ook weer verbonden met mijn eigen lichaam, alsof mijn hoofd weer accepteert dat mijn lichaam weer oké is en écht bij mij hoort. Maar ik kan yoga helaas nog niet vaker dan twee keer per week doen, want dan voel ik de steken in mijn armen terugkomen (de inloop van het infuus tijdens chemo’s deed zo’n pijn, dat het voelde alsof mijn aderen in brand stonden, ik heb er littekens van). Spullen verplaatsen of tillen, zoals boodschappen, is vaak ook nog een uitdaging. 

Door stap voor stap gezonder te eten en meer te bewegen, zijn mijn buikpijn en darmproblemen zo goed als verdwenen. Maar als ik me extreem moe voel, dan kan ik weer ontzettend misselijk zijn en zelfs de geur van koffie niet uitstaan. Ook mijn mond kan bij vermoeidheid nog enorm droog aanvoelen waardoor ik snel wondjes krijg, maar verder heb ik daar gelukkig geen last meer van, mede dankzij een speciale tandpasta en mondgel. Tenslotte heb ik na vier jaar éindelijk weer lang haar, sterker nog: mijn haar is nog nooit zo lang, vol, mooi en gezond geweest!

Hoe gaat het nu mentaal met me?

In tegenstelling tot veel fysieke problemen, heb ik al die jaren mentaal best goed in mijn vel gezeten, al was het zeker niet altijd makkelijk. Maar het afgelopen jaar heb ik mijn ziekte en herstel voor het eerst écht als een zware uitdaging ervaren. Toen mijn vermoeidheids- en cognitieve klachten na bijna drie jaar (halverwege 2020) nog niet volledig waren verdwenen, maakte ik me zorgen. Ik sprak lotgenoten van boven de veertig jaar, die soms al tien jaar schoon waren van kanker en nog steeds met beperkte energie en een chemobrein leven. Zij hoeven van zichzelf bijvoorbeeld vaak geen carrière meer te maken, hebben al een eigen huis en voelen zich omringd door een liefdevol gezin. Ik realiseerde me dat tussen ons een groot leeftijdsverschil zit, en dat ik nog wél carrière wil maken, naar mijn droomjob wil toewerken, wil sparen voor een auto, een huis wil kopen en ga zo maar door… Maar ik woonde als 24-jarige alwéér thuis bij mijn moeder en kon met mijn beperkte inkomen (studiefinanciering) geen huurhuis vinden, naast mijn opleiding werken was met mijn beperkte energie geen optie want een fulltime studie was eigenlijk al te zwaar.

De coronamaatregelen ervoer ik als een klap in mijn gezicht. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet tegen alle maatregelen, maar juist op het moment dat ik éindelijk weer vaker buiten kon zijn, langere uitstapjes kon maken, vaker en langer met lieve mensen kon afspreken, bleek dit toch niet te kunnen. Ik zat weer elke avond thuis, voelde me sociaal geïsoleerd en maakte voor mijn gevoel geen progressie. Veel nare ervaringen uit mijn tienerjaren kwamen naar boven. Ik voelde me angstig worden. Na boodschappen doen met een mondkapje op kreeg ik een paniekaanval. ’s Nachts schrok ik met een bonzend hart wakker uit nachtmerries. Ik voelde me tegelijkertijd weer ontzettend afhankelijk van anderen… terwijl ik altijd iemand was die zelf de touwtjes in handen nam en mijn eigen plannen wilde uitstippelden. In mijn gedachte moest mijn leven inmiddels, drie jaar na de chemotherapie, beter, waarom had ik immers kanker overleeft? Maar het leek soms alsof alles me tegenzat. Ik klopte aan bij de ggz en ontdekte dat ik overduidelijk PTSS-klachten had.

Traumatherapie en ergotherapie voor meer positieve energie

Alsof mijn geloof in een goede God mij redde, zo snel kreeg ik in mijn mentale dip ‘opeens’ een huurhuisje toegewezen en mocht ik halverwege 2020 op mezelf wonen! Eindelijk had ik een stukje zelfstandigheid en controle over mijn leven terug. Dit zorgde ervoor dat ik mijn afstudeerstage en scriptie over ‘Chemobrein & Voorlichting’ kon afmaken. Ik behaalde een cum laude diploma voor de HBO Bachelor Journalistiek en ging daarna als zelfstandige ondernemer aan de slag. Ondertussen volgde ik traumatherapie en ergotherapie. Het ene hielp me om nare ervaringen uit mijn verleden los te laten, te accepteren dat er in het leven tegenslagen zullen blijven zijn waar menselijke emoties bij horen, maar ook om weer te genieten met de dag. Het andere hielp me om mijn energie beter over de week te verdelen. Inmiddels heb ik beide therapieën afgerond en voel ik de positieve energie weer door mijn lijf stromen. Ook zijn de coronamaatregelen versoepeld en ervaar ik veel progressie en liefde in mijn sociale leven. Ik zit weer lekker in mijn mentale vel, ik accepteer dat ik mijn herstel stap voor stap mag blijven voortzetten, én ik geniet weer van alles wat ik kan doen.

Luister naar wat je hart jou probeert te vertellen, dat is de belangrijkste les die ik in de afgelopen vier jaar heb geleerd. En daar wil ik jou, of je nou een soortgelijk verhaal hebt meegemaakt of niet, mee inspireren. Wil je liever één-op-één met lieve mensen afspreken dan met een grote groep, zodat je het gesprek kunt volgen en een diepere vriendschap kunt opbouwen? Doe het. Wil je pauze of vakantie nemen om jezelf op te laden? Doe het. Wil je pas om 10.00u je bed uitkomen omdat je je anders veel te moe en niets waard voelt? Doe het. Wil je vrienden loslaten die niet het beste in je naar boven halen? Doe het. Wil je aandacht aan lieve mensen geven omdat je daar positieve energie van krijgt? Doe het. Wil je risico’s nemen omdat je jouw dromen achterna wil jagen? Doe het. Als jij de keuzes maakt die goed voor je zijn, dan valt álles waarnaar je écht verlangt in het leven op een gegeven moment op de juiste plaats. 

Liefs,
Dee