Het was vorig jaar rond een uur of negen,
In de avond dreigde toen een wolk met regen,
Maar de zon scheen een licht en doorbrak het duister,
In mijn oor hoorde ik toen een zacht gefluister,
‘Volg mij! Volg het licht en je krijgt een prachtig leven.’
Man, wat een warmte heeft dat licht me toen gegeven,
De kanker was als hel toch deed ik er niets tegen,
Het was donker en duister met heel wat regen,
Het was lijden en dagen in bed belanden,
Soms vrolijk fluiten en daarna weer met een infuus in mijn handen.
Het werd donker en donker, ik kon niet meer zien,
Blind volgde ik het licht, echt waar, en sindsdien,
Ben ik genezen van die ziekte en opende ik weer mijn ogen,
Voor bijtjes die zoemden en vogels die zijn weggevlogen.
Vandaag stond ik op dezelfde plek als vorig jaar,
Uitkijkend over de plas met afscheid van de zon aldaar,
Ik vraag me af: ‘Waar zijn die wolken gebleven?’
Dan weet ik het: ‘Die heeft de liefde verdreven.’

Liefs,

P.s. Hier lees je het stukje dat ik precies een jaar geleden postte. Met foto’s dus gemaakt op dezelfde plek: Nesselande Strand.