De plek waar vogels vrolijk fluiten, maar ook de plek waar de skyline, het stadse leven nog duidelijk te zien is. Om me heen zie ik mensen wandelen, fietsen, hardlopen, kletsen of met de hond spelen. Maar vooral zie ik ze: genieten. Dit is dé plek waar het stadsleven en de natuur samenkomen: de Kralingse Plas. Zonder twijfel een favoriete plek onder de Rotterdammers. 

Vlak voor het water stap ik van mijn fiets en zet ik deze in de rekken bij het restaurant. Uit mijn tas pak ik alvast mijn camera en hang dat lieftallige ding om mijn nek. Met een heerlijk zonnetje in mijn gezicht kies ik voor een wandeling over de steigers. In de verte zie ik de skyline van Rotterdam en dichtbij me zie ik het water bewegen door de wind en de meerkoeten die hun ding doen.

Het is net alsof ik over het water loop, zo vrij en bijzonder voelt het. De geluiden brengen me een rustgevend gevoel. Ik hoor hoe de wind het water licht laat golven en ik hoor verschillende soorten vogels een liedje zingen. Ik bedenk me hoe zorgeloos die vogels zijn, elke dag zien ze wel weer waar ze hun eten vandaan halen. En vaak komt dat altijd goed. Ze vliegen zo ook weer voorbij, dat maakt ze zo bijzonder.

Elke keer als ik weer een vogel in de lucht zie, denk ik aan die zorgeloosheid, dat geeft me rust. Ik kan dan zelf niet vliegen (joh), maar ik ervaar hier wel dezelfde soort van vrijheid. De zon erbij maakt het natuurlijk helemaal af, het geeft de omgeving licht en daarmee warmte en vreugde. Rotterdammers komen hier zonder haast en met een lach. Zo kom ik in gesprek met een wandelaar die ook van het zonnetje aan het genieten is.

Hij vraagt me of deze plek ook nog tot mijn favorieten zou behoren als ik door mijn onoplettendheid in het water zou vallen… Ik vertelde hem over die keer dat ik bijna hier in het water viel, omdat ik op mijn hurken zat, plots achter me keek en schrok van een nogal grote zwaan in mijn gezicht. Als ik “plons” zou hebben gedaan, maakt dat de plek niet minder mooi en ik denk dat ik achteraf er wel om zou kunnen lachen… (Hoop ik! Haha..)

Ik wandel verder en denk aan de woorden van de wandelaar. Ik voel me opeens een stukje minder gemakkelijk op deze steiger… Dan denk ik bij mezelf: ‘Doe niet zo gek! Ga lekker genieten!’ En zo gaat alles weer goed. Ik neem de omgeving weer in me op en moet lachen. Mensen zijn zo verschillend, maar met een lach en een knipoog kan iedereen toch weer mijn dag een mooie maken.

Voor de echte beleving heb ik een klein stukje gefilmd:

Volgende keer een blogpost met foto’s van deze plek tijdens de zonsondergang. Geloof me, dit plekje is het zeker meer dan waard om in de avond eens naartoe te gaan!

Ja toch, Niet dan!
Liefs,