“Wat doe jij dan in vredesnaam op de opleiding?”, hoor ik al een aantal mensen denken. Nou, dat zal ik in deze blogpost proberen uit te leggen. Hef heeft in ieder geval niks met het nieuws te maken, maar wel met een passie voor schrijven.

Eerst wil ik beginnen met wat mijn verwachtingen waren van de studie journalistiek. Deze heb ik verwerkt in een blogpost nog vóórdat ik met de opleiding begon. Deze is hier terug te lezen. Zoals ik beloofd had in het bovenstaande artikel heb ik in de loop van het jaar nog een paar keer wat gepost over mijn stand van zaken wat betreft journalistiek. De artikelen ‘Een kijkje in het leven van een student journalistiek‘ of ‘Van reflecteren kun je meer over jezelf leren’ vind ik hier mooie voorbeelden van.

Verwachtingen uitgekomen?
Dus mijn verwachting van veeeel schrijven is met zekerheid uitgekomen. Ladingen met kritiek heb ik ook zeker veel over mij heen gekregen. Gelukkig kreeg ik van anderen te horen dat ik daar goed mee omga en de feedback niet zomaar laat liggen. Ook verwachtte ik veel Nederlandse taallessen. Deze heb ik echter niet gehad, mede doordat ik voor de taaltoetsen een vrijstelling had door mijn vwo-diploma (ik doe nu hbo).

Ik dacht dat ik pas later moest filmen, radio-items maken en monteren, maar dat mocht ik dit jaar al doen. Een erg leuke en leerzame ervaring. En natuurlijk heb ik veel mensen moeten interviewen, zowel telefonisch als face-to-face. De een gaf wat moeizaam antwoord op mijn vragen en de ander vertelde zijn/haar hele levensverhaal. Ik vond het geweldig om in gesprek te zijn met mensen die zich daarvoor openstelden. Dan had ik echt het gevoel dat ik mijn ‘werk’ ergens voor deed: medemensen een stem geven. Helaas was dat vaak ook niet het geval, dan had ik meer het gevoel dat anderen mij een plezier wilde doen in plaats van andersom.

Plottwist
Mede door dit laatste geval kwam er voor mij  een plottwist. “Nieuws, nieuws, nieuws en nieuws” was vrijwel het enige wat ik elke dag maar weer hoorde. Zoveel constante informatie die op mij afgevuurd werd, dat ik niet meer wist wat ik er allemaal mee aan moest. Natuurlijk boeit het mij nog steeds hoe het met de maatschappij gaat en doet het mij wat als er iets misgaat. Maar wanneer ik erover schrijf, krijg ik bij mezelf geen voldoening. Nieuwsberichten zijn namelijk korte stukjes die iedereen snel leest en vervolgens na even weer verdwijnen.

Een paar weken geleden moest ik een opdracht maken voor school. Hierbij moest ik onder andere de volgende vraag beantwoorden: “Welke problemen in je huidige studie of (voormalige) werksituatie (bijbaantje, vakantiebaan of oriëntatiestage) ben je tegengekomen waardoor je in vertwijfeling raakte en waarbij je jezelf de vraag stelde: Wat doe ik hier?” Mijn antwoorden zijn:
-Werklast zoveel dat ik minder tijd besteedde aan wat ik echt wilde: sfeer in een verhaal brengen
-Werklast zoveel dat ik interviews telefonisch moest doen in plaats van een face-to-face interview
-Eigenlijk wil ik helemaal niet zoveel met ‘hard’ nieuws bezig zijn, het overspoelt me. Eigenlijk heb ik gewoon niet zo veel met het ‘nieuws’, alleen als het mij echt interesseert en dat zijn voornamelijk onderwerpen die niet echt in het nieuws-nieuws zijn.
-Het frustreert me soms dat ik niet kan schrijven wat ik wil, maar dat het perse opdrachts-gebonden is in regionaal opzicht met een dorp dat ik niet ken en dus geen ‘band’ voel waarvoor ik schrijf
-Schrijven voor een website waar je niet achter staat
-Researchen achter mijn desk, erg saai
-Mensen die journalisten niet mogen… terwijl journalisten er juist zijn voor medemensen…
-Het afhankelijk zijn van mensen om een verhaal te maken..

Om het niet nog negatiever te maken, heb ik het besloten om het bij deze antwoorden te houden. Hierdoor vroeg ik mezelf werkelijk af: “Ja, wat doe ik hier eigenlijk?”

Variatie
Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het goed dat er journalisten zijn die alle moeite in hun vak steken, maar ik hoor daar niet thuis. Waarom stop ik dan niet met de opleiding? Omdat ik wel creativiteit ontwikkel en beter leer schrijven en dat is mijn passie waarvan ik later mijn beroep wil maken. Journalistiek is daarbij een opleiding met veel variatie: algemene kennis ontwikkelen, schrijven, onderzoeken, analyseren, filmen, presenteren, pitchen, ideeontwikkeling, creativiteit, fotograferen, design of storytelling.

Daarbij gaat de opleiding mij goed af en zou ik niet weten welke opleiding beter bij mij zou aansluiten. Ik kan ook zeker wel van interviews e.d. genieten, dus ik weet zeker dat ik deze studie nog een aantal jaren vol kan houden. Ik houd misschien niet van gebeurtenissen, maar wel van ontwikkelingen: langzamere veranderingen (in een samenleving of beter nog: van personen). Misschien denk ik hier na de zomervakantie of na nog een paar studiejaren weer heel anders over, dat zou kunnen.

Identiteit
Nu denk ik dat ik later liever boeken ga schrijven. Lange verhalen met alle ruimte om ontwikkelingen of specifieke onderwerpen in de samenleving aan te kaarten. Een verhaal dat niet na een dag of week is vergeten, maar een verhaal dat blijft. Boeken waarin ontwikkelingen in dienst staan van het verhaal van een persoon. Identiteit vind ik het allerbelangrijkste wat er bestaat op deze wereld. Dáárover schrijf ik dus veel liever dan over het nieuws. Ik wil mensen in laten zien dat zij een eigen identiteit hebben, en de ‘verloren’ wil ik helpen deze te ontdekken.

Dát lijkt mij een veel mooier beroep dan journalist zijn. Ik wil namelijk niet mensen terecht wijzen op hun fouten of eventjes iemand voor een dag in de schijnwerpers zetten. Natuurlijk zijn er verschillende vormen van journalistiek, maar dat neemt niet weg dat vrijwel alle verhalen tijdelijk zijn.  Nee, ik wil mensen laten inzien dat zij mogen zijn wie zij zijn: gister, vandaag en voor de rest van hun leven.

Liefs, Dee

~Deeserve it