Naar aanleiding van het depressiegala dat morgen 25 januari plaatsvindt, schreef de Trouw vorige week een artikel over het taboe rondom depressiviteit. Als we de Trouw moeten geloven zijn er zo’n half miljoen mensen in Nederland die lijden aan depressie. Dit is behoorlijk wat. Het is dus niks voor niks dat er steeds meer vraag is naar psychologen of therapeuten, maar uit de beperkte aandacht voor de ernst van een ‘depressie’ blijkt dat de gehele maatschappij dit onderwerp het liefst ontwijkt.

Ik vraag me af waarom depressiviteit nog een taboe is. Waarom durven werkenden hun depressie niet aan te duiden bij de baas? Waarom als werkenden dit dan wel besluiten te doen, wordt dit vaak niet serieus genomen? Waarom durven depressieve mensen zelfs niet over hun depressie met familieleden, vrienden of kennissen te praten? Waarom maken ze het zichzelf dan onnodig moeilijk? Waarom wordt er niet ingegrepen als iemand merkt dat hij of zij aan depressie lijdt? In al deze vragen zitten dilemma’s waar depressieven niet mee om kunnen gaan. Ze zijn namelijk bang voor gevolgen die hun depressie alleen maar kunnen verergeren en dat maakt het alleen maar lastiger.

Hoe weet je of iemand aan depressie lijdt?
Volgens het Depressiegala moet een depressief persoon voldoen aan tenminste vijf van de volgende klachten. Daarbij moeten beperkingen en/of ‘duidelijk’ lijden tenminste twee onafgebroken weken zijn voortgekomen uit het sociaal of beroepsmatig functioneren. De klachten zijn:
1. Gedachten aan de dood
2. Sombere stemming
3. Verlies van interesse of plezier
4. Verminderde energie
5. Slaapproblemen
6. Gewichtsverlies of juist gewichtstoename
7. Negatieve gevoelens (bijvoorbeeld waardeloosheid, buitensporigheid, onterechte schuldgevoelens)
8. Lichamelijke onrust of juist geremdheid
9. Verminderd vermogen tot nadenken en concentreren of besluiteloosheid

Taboe doorbreken
De initiatiefnemers van het Depressiegala willen met dit project vooral onder jongeren het taboe van depressie doorbreken. Onder alle jongeren onder de achttien jaar in Nederland heeft namelijk 5% een psychische aandoening. De initiatiefnemers, twee psychiaters Esther van Fenema, Bram Bakker en een professionele behartiger van patiëntenbelangen Mariëlle Horsting beweren dat veel jongeren met een depressie zich hiervoor schamen. Met het initiatief willen zij dit bespreekbaar maken.

Gaat het depressieven helpen?
Een probleem oplossen is altijd makkelijker als het probleem wordt erkend. Als er veel depressieve mensen, waaronder jongeren, zijn die door dit initiatief hun depressie durven uit te spreken, denk ik dat het hun zeker kan helpen. De media pakt het onderwerp ook al meer op, waardoor mensen die geen depressie hebben misschien ook alerter worden op het herkennen en kunnen helpen van depressieven. Dit wil niet met zekerheid zeggen dat er ook minder depressieven bijkomen, maar het is in elk geval een eerste stap om depressieven te herkennen en te helpen.

Depressiegala beweert dat iedereen wel iemand kent die depressief is of is geweest. Uit mijn ervaring kan ik vertellen dat ik er wel meerdere ken, waaronder een aantal jongeren. Even voor de duidelijkheid: ik ben zelf niet depressief. Wel heb ik anderen eraan onder door zien gaan, waar eerder ingegrepen had moeten en kunnen worden. Voor die personen was het een taboe, ze durfden het aan niemand te vertellen. Daarom vind ik Depressiegala een erg goed initiatief en ik hoop dat het helpt.

Voor meer info: http://www.depressiegala.nl/

~Deeserve it