Afgelopen vrijdagochtend was het dan weer zover. Na een kant van mijn verstandskiezen te laten verwijderen, zou nu (twee weken later) de andere kant aan de beurt zijn. Dit liep echter iets anders dan verwacht…

Tiende overwinning: Herstel van een ‘foutje?’
Het is nu alweer bijna 3 weken geleden dat mijn beide verstandskiezen aan de linker kant zijn verwijderd (zie deel 1 van de Kaakchirurg). Na een week kreeg ik pas eindelijk mijn mond wat verder open. Ik keek nu in de spiegel en zag dat er hechtingen in mijn wang zaten… Ik dacht gelijk bij mezelf “Dit is toch niet de bedoeling geweest.. Geen wonder dat ik mijn mond niet open kon doen…” Wat een pijn had ik met mijn kaken van elkaar afhalen, maar goed er was nu niks meer aan te doen. Na nog wat dagen kon ik weer normaal eten en ik hield me maar voor om deze ‘situatie’ in mijn mond bij de chirurg voor te leggen bij de volgende afspraak.

Elfde overwinning: Zenuwen tot aankomst
Wat was ik weer zenuwachtig voor de volgende afspraak. Vrijdagochtend moest ik dan weer vroeg mijn bed uit om op tijd te komen. Eenmaal bij de goede locatie, moest ik weer even plaatsnemen in de wachtruimte. Na een klein halfuurtje werd ik dan geroepen door de assistente.

Twaalfde overwinning: Het gesprek met de chirurg
Dit keer had ik een andere chirurg dan de vorige keer. Ik had nu een vrouw, de vorige keer een man. Ik legde meteen de ‘situatie’ van de hechtingen in mijn mond voor. Deze vrouw zei echter dat het ‘normaal’ was dat het voelde alsof de hechting in mijn wang zat en dat dat klachten kan geven… Ik dacht bij mezelf echt “Maar die hechting zat écht in mijn wang, het voelde niet álsof, hij zat gewoon écht IN mijn wang…” Maar goed, ik dacht bij mezelf rustig blijven, misschien ziet zij dat stuk van mijn wang niet als mijn wang ofzo… Ik kreeg wel even een brok in mijn keel, want ik wist nu dat me hetzelfde stond te wachten. Toen vertelde ze me dat alleen de onderste verstandskies eruit gehaald zou worden, omdat die boven toch nog te ver zat en ze bang was dat er een open verbinding zou ontstaan tussen mond en neus. Jak. Dat leek me dan maar een goed plan.

Dertiende overwinning: De verdoving
Toen mocht ik in de stoel gaan liggen en pakte ze de naalden met verdoving erbij. Ik deed mijn ogen dicht en voordat ik het weet was het alweer voorbij. Ik voelde er dit keer bijna helemaal niks van! Dat deed deze chirurg dus al een stuk beter, wat me weer enigszins gerust stelde. Na de verdoving dacht ik dat ik weer in de wachtkamer moest wachten, maar dit keer moest ik meteen meekomen naar de behandel kamer waar ik alvast in de stoel mocht gaan liggen. Dit vond ik erg fijn, aangezien de vorige keer echt iets te lang duurde voordat ik weer werd geroepen uit de wachtkamer.

Veertiende overwinning: boren, snijden, sjorren en trekken
Na korte tijd werkte de verdoving al goed en doordat ik lag had ik hier geen last van gekregen. Toen kon het gaan beginnen. De assistente bereidde weer alles voor, vroeg vier keer of alles nog goed met me ging en toen kwam de chirurg er weer aan. Mijn mond mocht weer open en meteen begon ze te boren. Waar ik even van schrok, want ze had niet met een naald getest of ik nog ergens gevoel had! Slik! Maar goed, ik voelde niks dus hoopte dat het maar goed zou gaan. Het boren duurde wel wat langer dan de vorige keer. Na het boren begon ze te snijden, maar dit lukte nog niet helemaal dus moest er weer wat weggeboord worden. Mijn kies lag ook half onder mijn andere kies (nog verder dan mijn kiezen die er de vorige keer uit moesten) dus ik vreesde dat dit iets langer zou duren. Toen ze begon met trekken kreeg ik een heel akelig gevoel en werd ik toch wel heel erg duizelig en misselijk. De assistente had dat waarschijnlijk wel door en zei dat ik het moest zeggen als er wat was… Ja, dat ging alleen niet zo makkelijk met al dat gereedschap in mijn mond. Na nog wat sjorren en trekken, dat voor mijn gevoel wel een halfuur duurde, was mijn kies er dan eindelijk uit en kon het gehecht worden.

Vijftiende overwinning: Uitwerking van de verdoving (2)
Nu het allemaal voorbij was, kon ik weer naar huis. Thuis aangekomen voelde ik me al een stuk beter. Ik kon zelfs mijn kaken nog wat bewegen. Ik keek in de spiegel en deed mijn mond open. Wat zag ik? Dat mijn hechtingen dit keer achterin mijn mond zaten en dus Niet in mijn wang! Ik denk dat die vrouw het handelen van die andere chirurg een beetje aan het goed praten was… Maar goed, pijnstiller ingenomen en even op bed gelegen tot de verdoving uitwerkte. Dit ging redelijk snel en ik had eigenlijk niet zoveel last.

Zestiende overwinning: de Pijn
De dag erna voelde ik een enorme pijn toen ik ’s ochtends wakker werd. Na pijnstillers had ik echter nergens meer last van. Ik kon ook normaal eten en drinken, in grote tegenstelling tot de vorige keer. Als de pijn dan weer opkwam, nam ik weer pijnstillers en was alles weer oké.

Zeventiende overwinning: Klaar…?
Ik ben erg blij dat nu alles achter de rug is! Alhoewel… Nee, toch niet. Alle vier mijn verstandskiezen moesten er namelijk uit en er zijn er nu uiteindelijk maar 3 uitgehaald. Dit betekent dat er ooit nog eentje uit moet. Ik had verwacht helemaal opgelucht te kunnen zijn na deze twee ingrepen, maar dat ben ik toch niet helemaal. De chirurg zei dat ik waarschijnlijk over een jaar terug moet komen om de laatste eruit te laten halen. Dat die dan wel gegroeid is en ze er makkelijker bij kan… Of dit zo zal zijn, zal ik volgend jaar wel merken als ik een foto laat maken bij de tandarts of als ik er eerder last van krijg. Misschien dat ik het ook maar zo laat en me er pas druk om ga maken als het écht nodig is en ik verga van de pijn… In elk geval zijn er al drie uit en dat vind ik toch al behoorlijk wat! Want naalden en snijden en dingen… Bah.

Voorlopig ben ik er klaar mee en kan ik weer rustig ademhalen!:)