Een eigen huisje. Daar heb ik lange tijd van gedroomd en lange tijd naar gezocht. Toen ik in Ede op kamers woonde had ik dagelijks heimwee naar mijn geboortestad Rotterdam. Ik wilde terug. Ik verhuisde dan ook terug, trok weer bij mijn moeder in. Maar ik bleef zoeken naar een eigen plek. In heel mijn leven ben ik acht keer verhuisd, maar nu is het eindelijk zover. Ik woon op mezelf, in een schattige studio. Wat geniet ik en ben ik dankbaar, al maakt het ook een hoop emoties en confrontaties uit het verleden los.

Geboren in een flat in Rotterdam. Daar groeide ik als kind op totdat ik 9 jaar was. We verhuisden naar Capelle aan den IJssel, een rijtjeshuis aan het water. Ik maakte mijn mooiste herinneringen als kind. Zo schaatste ik ‘s winters als een waaghals met buurtgenootjes over de bevroren sloot en zaten we ’s zomers in een rubberen bootje te genieten van de zon. Drie jaar later, toen ik 12 jaar was, verhuisden we terug naar een groter huis in Rotterdam. In het laatste (en tweede) examenjaar van het vwo verhuisden we nog een keer, naar een andere wijk in Rotterdam. Op dit moment ben ik 25 jaar en ben ik in mijn leven 8 keer verhuisd.

Heimwee 

Iets langer dan 5 jaar geleden, in 2015, startte ik met de hbo-opleiding Journalistiek. De studie volgde ik in Ede, een stukje verder dan het oude vertrouwde Rotterdam waar ik bij mijn moeder woonde en opgroeide. Al snel verhuisde ik naar Ede. Ik woonde op kamers tegenover de hogeschool. Praktisch ideaal. Maar alsnog reisde ik continu heen en weer tussen Ede en Rotterdam, want mijn familie en vrienden woonden nog in Rotjeknor.

Ik kreeg heimwee naar de randstad, de échte stad. De stad waar alles ademt en beweegt. De stad waar je in de supermarkt niet vijf keer door dezelfde werknemer wordt aangesproken met de vraag of je een boodschap wel of niet kunt vinden. De stad waar je niet boos wordt nagekeken als je – diep in gedachten verzonken – vergeet om iemand gedag te zeggen. De stad waar je op elke avond van de week ergens gezellig met mensen iets kunt drinken (behalve in coronatijd dan…). De stad waar je je ’s avonds in de Metro min of meer veilig voelt, omdat je omringd bent door meerdere mensen en niet slechts één verdacht persoon op de fiets tegenkomt… Ede is officieel gezien een stad, maar het voelde toch niet helemaal hetzelfde. Desondanks genoot ik van de vrijheid van mijn eigen plek.

Gedwongen terug naar huis

Ik wilde al snel terug naar Rotterdam. Nog geen twee jaar later, in maart 2017, verhuisde ik tijdelijk terug. Ik woonde weer thuis bij mijn moeder. Min of meer gedwongen, want ik was ernstig ziek. Ik had kanker en moest chemotherapie ondergaan. Ik kon niet eens twintig meter wandelen zonder in elkaar te storten van de buikpijn. Laat staan dat ik voor mezelf kon zorgen. Dit was niet de manier waarop ik dacht terug te verhuizen naar Rotterdam. Maar in elk geval had ik die lieve mensen dicht bij me in de buurt. Nadat ik in oktober schoon was verklaard, moest ik mijn fysieke conditie langzaam opbouwen. Ik zocht dagelijks de buitenlucht en de natuur op. In Rotterdam. 

Eigen plek in Rotterdam onmogelijk?

Zodra het nieuwe jaar aanbrak, verhuisde ik weer terug naar Ede. Ik pakte mijn studie op. In diezelfde tijd bezocht ik voor de eerste keer sinds mijn tienerjaren een kerk. In Rotterdam. Ik verloor vriendinnen maar maakte ook weer nieuwe vriendinnen. In Rotterdam. Grotendeels bouwde ik mijn leven opnieuw op. In Rotterdam. Telkens als ik in Ede was, kon ik niet wachten om weer terug te reizen. Als het zover was, voelde ik me opgelucht. Het reizen was echter zwaar en vermoeiend. Maar ik wist: na de zomervakantie mocht ik stagelopen en kon ik definitief terugverhuizen naar Rotterdam. Het enige probleem was dat ik op dat moment al continu zocht naar een kamer of studio in Rotterdam en het onmogelijk leek om iets te vinden.

Frustraties

In de zomer van 2018 hield ik het niet meer vol in Ede. Ik had ernstige heimwee. Maar ik had nog steeds geen huisje gevonden in Rotterdam. De enige optie was: weer bij mijn moeder intrekken. Gelukkig vond zij dat geen enkel probleem. Maar mijn dagelijkse leven als jongvolwassen vrouw én ex-kankerpatiënt zag er totaal anders uit dan die van mijn moeder. We botsten. Keer op keer. Ik bleef zoeken naar een eigen plek in Rotterdam en de frustraties liepen bij mij regelmatig hoog op. Thuis werd het er soms ook niet gezelliger op, ook al probeerden we zeker het beste ervan te maken, op deze manier konden zowel mijn moeder als ik niet volledig onszelf zijn. 

Een huisje gevonden!

Bijna twee jaar later kwam eindelijk de opluchting. Ik heb een huisje gevonden. En niet zomaar een huisje! Een heel schattige studio, nog bijna helemaal nieuw. Wat een luxe (voor mij dan hè, iemand die in armoede is opgegroeid). Ik kon het niet geloven. Een ruime woonkamer, een keuken met vrijwel alles erop en eraan, een moderne badkamer én zelfs een slaapkamer gelegen op een vide. Vanaf dat moment ging alles ineens ontzettend snel. Binnen een week waren alle papieren rond en de week erna ontving ik de sleutel. Er was alleen nog één dingetje waar ik me overheen moest zetten. Het is niet in Rotterdam. Maar tien meter verder, in Capelle aan den IJssel. Dat nam ik voor lief, want ik was allang dankbaar dat ik überhaupt een eigen huisje had gevonden.

Huisje inrichten en stijlen

Zoals veel vrouwen als klein meisje al dromen van een bruiloft, zo droomde ik altijd al van het inrichten en stijlen van mijn eigen huisje. Welke bank wilde ik? Welke kussens pasten daarbij? Zal ik de eettafel die ik in Ede gebruikte meenemen of wil ik een nieuwe? Welke accessoires zijn mooi? Wat wordt mijn basiskleur? Welke verlichting geeft de mooiste kleur licht? Ik moest enorm veel keuzes maken binnen nog geen twee weken tijd. Maar wat genoot ik daarvan. De bank die ik al jaren voor ogen had, was nog beschikbaar in de winkel en kon precies op de verhuisdag opgehaald worden. Zo had ik ook al een mooie stoel en kocht ik er een tweede bij. Mijn kledingkast kon ik door de beperkte hoogte van de vide niet meenemen, maar ik vond een andere perfect passende ladekast via Marktplaats. Alles wat nodig was, viel op zijn plaats. Zelfs de verhuizing in juni verliep vlekkeloos, op een lege accu van een auto na. Mijn moeder, schoonbroer en een vriend van hem hielpen mij enorm met sjouwen én met het ophangen van lampen en de gordijnrails op meer dan vier meter hoogte. 

Heel wat emoties

De eerste weken voelde het alsof ik elke ochtend wakker werd in een hotel. Is dit écht mijn huisje? Mijn plek? Na de verhuizing kwamen bij mij heel wat emoties los. Ik heb geloof ik nog nooit zo hard gehuild, van opgekropte frustraties, van opluchting, van dankbaarheid en ga zo maar door. Ook voelde ik veel blijdschap. Het duurde wel een paar maanden voordat ik volledig kon accepteren en beseffen dat ik werkelijk een eigen plek heb. Een eigen plek waar ik mezelf mag zijn, waar ik me mag ontwikkelen, waar ik tot rust mag komen en mezelf mag opladen met nieuwe positieve energie.

‘Thuis’

Op dit moment is het alweer december. Ik ben nog steeds ontzettend blij met deze plek. Stap voor stap richt ik mijn huisje verder in, om het nog knusser te maken. Inmiddels heb ik een tweede ladekast boven staan, omdat ik niet al mijn kleding en spullen kwijt kon. Ook heb ik een boekenkast gekregen voor mijn verjaardag die precies onder de steile trap past. De grotere meubels zijn grotendeels voorzien. Op dit moment ben ik dan ook meer bezig met woonaccessoires uitkiezen, zoals fotolijsten, vazen en dergelijke. Ik heb nog heel wat wensen. Door te sparen mag ik die stap voor stap vervullen. Maar wat geniet ik van elke stap. Langzaamaan raakt mijn studio steeds meer ‘af’ en voel ik me meer en meer ‘thuis’.

Tot mezelf komen

Ik heb nooit eerder geweten hoe belangrijk een eigen plek voor iemand kan zijn. Nu ik dit weet, wil ik nooit meer zonder. Ik merk bijvoorbeeld dat er bij mezelf nu pas ruimte ontstaat om heftige gebeurtenissen uit mijn kinder- en tienerjaren te verwerken. Ik heb veel opgekropt uit mijn verleden, omdat ik me ‘thuis’ nooit volledig mezelf en/of veilig genoeg daarvoor voelde. Het is voor mij op dit moment daarom een tijd om echt tot mezelf te komen, om van mijn eigen plek te genieten maar ook een tijd om wonden – die in mijn verleden ontstaan zijn – te genezen. Daarnaast lukt het me ook om steeds meer een eigen ritme te vinden in het dagelijks leven, al gaat dat met vallen en opstaan.

Dankbaar

Ik geniet nu al van het zelf kunnen bepalen wat en wanneer ik iets doe. Ik geniet nu al van heerlijk vroeg op de avond eten zodat ik nog een lange avond heb om bijvoorbeeld te sporten, in mijn dagboek te schrijven, een stuk te fietsen (meer in de zomer), creatief bezig te zijn, uit een boek te lezen en noem het maar op. Wat ik ergens jammer vind is dat ik een stuk verder van de Kralingse Plas vandaan woon dan voorheen. Ik merk dat ik dan toch iets minder vaak daarheen fiets met mijn camera. Maar de voordelen van mijn eigen plek wegen daar gelukkig flink tegenop. 

Nu ik dit allemaal opschrijf, besef ik weer hoe moeilijk het was om een eigen huisje te vinden en dat het bijna een wonder is dat ik uiteindelijk deze studio heb gevonden. Ik zie mezelf hier niet oud worden, eerlijk is eerlijk. Ik merkte in de zomer bijvoorbeeld dat ik een tuin mis en dat ik toch liever op een andere locatie (of in een andere wijk) woon. Maar voor nu en de komende tijd is dit voor mij de perfecte plek om ‘thuis’ te komen en om mezelf als persoon te ontwikkelen. Ik ben onwijs dankbaar dat ik überhaupt een eigen plek heb gevonden. Alleen al in een paar maanden tijd heeft mijn huisje me al zoveel moois gebracht. 

Alle foto’s die je bestelt via mijn shop worden afgedrukt zonder mijn logo/watermerk erop. Deze voeg ik echter wel toe aan foto’s die ik op mijn blog deel, want helaas worden ze anders nog te vaak zonder mijn toestemming elders gebruikt.

P.s. Zal ik een volgende keer dat ik blog mijn studio aan jou laten zien door middel van een hometour? Als dat jou leuk lijkt, laat het me dan weten in een reactie.