Het moment dat ik op mijn wangen beet om de laatste chemokuur te overleven herinner ik me nog goed. Het was in augustus 2017. Niet veel later, op 5 oktober werd ik schoon verklaard, ik was vrij van kanker maar niet van de bijwerkingen. Mijn herstelperiode zou vijf jaren tellen. Nu is het 2 oktober 2019, mijn 24^e verjaardag. Ondertussen zijn de volgende woorden veel voor mij gaan betekenen: gezond, liefde, kansen en theemomentjes. Aan de hand van die woorden vertel ik je eens even uitgebreid hoe het nu met me gaat.

Twaalf chemokuren had ik ondergaan. Ik was 22 jaar en extreem vermoeid. Ik had zowel geen lichamelijke als geestelijke conditie meer. Om een paar voorbeelden te noemen: Ik kon niet meer zelf naar de winkel zonder van duizeligheid flauw te vallen, ik kon me bijna nergens op focussen zonder een blackout te krijgen, mijn slijmvliezen deden hun werk niet meer waardoor mijn tong en tandvlees jeukte en wondjes telden, mijn armen voelden alsof ze in brand stonden, mijn maag wilde veel van wat ik at er weer uitgooien en mijn darmwanden waren aangetast wat veel buikpijn veroorzaakte. Als je mijn blog nog niet zo lang leest, in eerdere posts kun je meer over mijn ziekte- en herstelperiode lezen. Ondanks dat dit allemaal heel negatief klinkt, leerde ik alle mooie momenten, de natuur, mijn geloof en de mensen om mij heen nog meer waarderen. Ik was enorm dankbaar en daardoor bleef ik positief in het leven staan.

Gezond: ander eetpatroon en bewegen
Ik zie het niet meer als vanzelfsprekend dat ik gezond ben, daarom dank ik God elke dag dat ik schoon ben en mag herstellen. Mijn gezondheid is prioriteit nummer één geworden in mijn leven.  Daarom ben ik onder andere beter voor mijn lichaam gaan zorgen. Al snel na de chemokuren begon ik elke dag minstens vijf tot tien minuutjes te fietsen of te wandelen. Stapje voor stapje deed ik daarnaast iets meer: een boodschapje halen, de was opvouwen, strijken, maar ook een of twee keer per week workouts via YouTube van twintig minuten cardio. Een jaar geleden hield ik de workouts niet meer vol: te ingewikkeld, te zwaar, en niet weten of ik iets goed deed. Afgelopen zomer kreeg ik toch de kriebels om weer te sporten, en de arts waar ik nu één keer per jaar op controle ben raadde het aan. Hardlopen vond ik altijd leuk, maar dat ging niet meer door mijn zwakke knieën, dus schafte ik een crosstrainer aan. Ik probeer twee of drie keer per week te trainen en ik kan vertellen dat ik nu al een flinke vooruitgang in mijn fysieke conditie merk. Daarbij kan ik nu dus weer gerust op de fiets boodschappen doen, naar andere winkels, naar het station of de natuur in.

Ook ben ik stapje voor stapje gezonder gaan eten en drinken. Niet dat ik zo’n extreem ongezond eetpatroon had, maar ik dronk (zeker tijdens chemoperiode) gemiddeld een glas frisdrank per dag en at elke dag wel koekjes, chips of andere snacks. Nu drink ik alleen nog frisdrank op een hete zomerse dag, omdat ik dan minder suf ben. En ik eet nu misschien een keer per week een koekje, chips nog minder, al eet ik wel regelmatig nog chocola. Een mens moet ergens beginnen. Ik drink nu verder alleen nog maar koffie, thee, water en zelfgemaakte smoothies. Wat eet ik dan als tussendoortje? Schijfjes komkommer, paprika, mueslirepen of volkoren crackers. Door de smoothies ontdekte ik dat ik op deze manier toch fruit binnenkrijg zonder meteen wondjes in mijn tandvlees te krijgen door niet goed werkende slijmvliezen. Daar gaat het ondertussen al wat beter mee, toch heb ik nog vaak last van een droge mond ondanks dat ik genoeg drink. Ik heb gemerkt dat de veranderingen in mijn eet- en drinkpatroon er langzaam voor hebben gezorgd dat ik mijn voedsel binnen kan houden. Ook had ik na een jaar nog maar een paar keer per maand last van buikpijn. Ik begon steeds minder pijnstillers te slikken. Een maand geleden slikte ik na een paar maanden weer eens een Paracetemol en daar werd ik ineens misselijk van. Mijn lichaam kende het niet meer, stootte het af, een goed teken. Sindsdien heb ik nog minder last van buikpijn, wel heb ik regelmatig nog een opgezette buik en borrelende darmen.

Liefde: lieve mensen en mijn passies: schrijven en fotografie
In mijn omgeving heb ik gelukkig mensen die mij steunden. Wel merkte ik dat ik ook vrienden heb verloren tijdens en na mijn ziekteperiode. ‘Ik ben er in elk geval achter gekomen wie mijn échte vrienden zijn,’ zeg ik maar. In de afgelopen twee jaar heb ik ook nieuwe mensen ontmoet, onder andere in de kerk waar ik nu heenga. Waaronder veel lieve personen, vriendinnen en sinds een aantal maanden een hele lieve vriend, met wie ik oprecht kan lachen en huilen. Ik merk hierin dat ik meer bewust kijk naar welke mensen een positieve invloed op me hebben, en bij wie de vriendschap van twee kanten komt. Ik merk sowieso dat ik bewuster ben van hoeveel lieve mensen ik nu om me heen heb. Daar ben ik dan ook dankbaar voor, want deze positieve mensen geven kleur aan mijn leven.

Wat nog meer kleur aan mijn leven geeft? Mijn passies. Voor de chemoperiode schreef ik al veel, tijdens ook en erna ben ik dat blijven doen. Soms alleen wat meer voor mezelf dan voor anderen en mijn blog. Twee jaar geleden ben ik zelfs heel fanatiek begonnen aan een boek, dat werk ligt nu even stil. Het boek gaat er wel komen, maar ik weet nog niet precies wanneer. Ik heb simpelweg wat andere ingevingen ervoor gekregen en daar wil ik een rustigere periode de tijd voor nemen. Fotograferen ben ik ook blijven doen, het helpt me om even uit de realiteit te stappen en de schoonheid van de natuur te bewonderen. Hier krijg ik vaak, zeker bij een zonsondergang, een warm gevoel van. Mijn blog heeft de afgelopen twee jaar wat stil erbij gelegen, mede omdat ik al zoveel schreef voor mijn studie en stage wilde ik daarnaast even wat anders doen. Nu ik op school met een keuzevak over voeding en gezondheid bezig ben, wat niet zoveel met schrijven te maken heeft maar wel heel boeiend is, merk ik dat mijn vingers weer kriebelen om te bloggen. Dus wie weet, deel ik de komende tijd weer wat meer.

Kansen: verder studeren, stage en een eigen bedrijf!
Aan het begin van 2018, een halfjaar na de chemokuren, heb ik mijn studie in Ede weer opgepakt. Dit ging met vallen en opstaan, maar door mijn concentratievermogen in kleine studieblokken te trainen, lukte het steeds beter om me te focussen. In de zomer van 2018 ben ik weer naar Rotterdam verhuisd, wat me erg goed deed omdat ik in Ede geen rust kreeg. Daar schreef ik al eerder een blogpost over. Na die zomer heb ik bijna een heel schooljaar als redacteur stagegelopen bij Schrijven Magazine en -Online. Ook daar schreef ik al eerder een blogpost over, maar daar wil ik even bij zeggen dat dit een ongelooflijk mooie kans was om me als (toen nog) freelance journalist/schrijver in spe te ontwikkelen. Ik heb er veel geleerd en het was totaal geen probleem dat ik zo mijn “bagage” had, daar was en ben ik nog steeds dankbaar voor.

Ook op school merkte ik dat er veel begrip voor mij was, zo kon ik vrij makkelijk mijn eigen studievervolg bepalen. Dit houdt in dat ik dus bijvoorbeeld acht maanden parttime stage liep in plaats van vijf maanden fulltime, hier heb ik overigens geen moment spijt van gehad, dit was al zwaar en uitdagend maar oh zo tof. Afgelopen september ben ik in een nieuwe jaarlaag terechtgekomen van mijn opleiding journalistiek. Daar merk ik echter niet zoveel van omdat ik nu een minor (keuzevak) volg waarin studenten uit allerlei opleidingen en zelfs van andere scholen zitten. Ik zit toevallig in een gezellig onderzoeksgroepje waar ik zeer dankbaar voor ben. En ja, ik reis nu twee dagen in de week vanuit Rotterdam heen en weer naar Ede. Dat is zwaar, maar beter zo. Enn, wat ik bijna vergeet te vertellen, is dat ik afgelopen juni (na mijn stage toen ik twee maanden vrij had) mezelf als freelance schrijver en fotograaf heb ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Hierover zal ik binnenkort zeker wat schrijven, dus nog even geduld. Ben je écht nieuwsgierig, dan kun je alvast een kijkje nemen op mijn portfoliowebsite.

Theemomentjes: belang van pauzes nemen
Vorig jaar had ik nog veel moeite om écht rust te nemen zonder dat ik er gestrest door raakte. Middagdutjes zag ik echt als iets doelloos, het voelde dan alsof ik nutteloos bezig was waardoor ik eerder hoofdpijn kreeg dan dat ik uitrustte. Nu heb ik geleerd dat het helemaal niet nutteloos is om aan jezelf en je gezondheid te denken. Dan doe je ook “iets”: jezelf opladen. Ik kan er dan ook zelfs steeds meer van genieten. Tenslotte heb ik mijn heerlijk liggende bed gekocht om uit te rusten en te slapen. En al ga ik alleen even op mijn bed zitten en doe ik tussen het studeren door even tien minuten mijn ogen dicht en houd ik een warm kopje thee in mijn handen, doet dit wonderen. Ik besef dat iedereen weleens een rustmoment nodig heeft, maar een groot verschil is denk ik dat ik niet eens meer weet wat het is om niet moe te zijn, alleen ben ik de ene dag nóg vermoeider dan de andere dag. Vandaar dat ik vaak net wat meer rust nodig heb dan een gemiddeld persoon van mijn leeftijd.

Regelmatig blijven er momenten komen dat ik even weg wil van mensen, weg van mijn omgeving en weg van prikkels. Dan kan ik me gewoon niet meer focussen en zie ik een soort waas voor mijn ogen. Dan wil ik me verstoppen onder de dekens met een kopje thee in mijn handen. Ik ben op zo’n moment zo extreem moe dat ik een week lang elke dag een middag- of avonddutje doe. Na die week krabbel ik weer langzaam overeind en kan ik weer een paar weken ertegenaan, dan wel met genoeg theemomentjes tussendoor. Soms kom ik toch te snel overeind, dan besef ik dat ik energie heb en wil ik meteen zoveel mogelijk doen in zo min mogelijk tijd. Dan merk ik na een paar dagen dat mijn energie en focus alweer instort. Hier heb ik inmiddels veel van geleerd: mijn lichaam maar ook zeker mijn geest heeft veel pauzes nodig. Als ik aan het begin van een week een planning maak, zorg ik er nu dan ook voor dat ik genoeg rustmomentjes en me-time inplan.

Soms vind ik het lastig om te bepalen of ik op een bepaald moment eigenlijk écht rust moet nemen óf juist even naar buiten moet gaan om te wandelen. Dan weet ik even niet waar ik nou meer energie van zal krijgen. Dit blijft voor mij nog wel een dingetje om uit te zoeken, maar over het algemeen gaat mijn gezondheid, en het omgaan met de bijwerkingen van de chemokuren, gelukkig dus nog steeds vooruit. Daar en voor de rest wat ik benoemd heb, ben ik vandaag, op mijn 24^everjaardag dan ook meer dan dankbaar voor.

Liefs,
Deborah

P.s. Ik besef dat er veel is gebeurd en verandert in mijn leven de afgelopen jaren. Ik heb lang niet alles in dit blogartikel kunnen vertellen. Wellicht dat ik over een aantal onderwerpen binnenkort nog een uitgebreidere post schrijf. Maar mocht jij nu al een vraag voor me hebben, stel ze gerust in een reactie.